Ken je dat, dat gevoel dat alles wat je probeert, misgaat? Een soort Murphy’s Law?
Dat heb ik eigenlijk altijd een beetje met techniek en computers…. Ik ben best handig, al zeg ik het zelf, maar dat betreft dan vooral “old school, hands on” techniek. Dus een schilderij ophangen, een kamer verven, een oude deur plamuren en herstellen, kleding repareren, Ikea-kasten in elkaar zetten, allemaal geen probleem. Maar zodra ik aan de slag ga met computers en software, ontstaat er een soort kortsluiting: meestal eerst in de soft- of hardware en als gevolg daarvan, daarna ook in mijn hoofd. Dan heb ik er geen zin meer in, dan wil ik overal mee stoppen, omdat het allemaal toch nooit gaat lukken zoals ik wil en voor ik het weet lig ik te “huilen” in een poel van zelfmedelijden en verzucht ik dat ik maar gewoon een baan ga zoeken waarbij ik mijn handen kan gebruiken, want die doen tenminste wat ik zeg en vervolgens laat ik al die ellende dagenlang links liggen, tot ik het echt niet meer kan negeren….
Wat heeft dat nou met eten te maken?
Nu vraag je je misschien af waarom ik dit vertel, want dit heeft niets te maken met waar ik me als Eetpsycholoog mee bezig houd, zou je denken. Maar niets is minder waar! Ik hoor en zie heel veel vrouwen ditzelfde doen als het gaat om eten en ik deed dat zelf vroeger ook: als ik een slechte keuze maakte wat betreft eten, dacht ik: wat ik ben ik een zwakkeling, ik heb geen wilskracht, het gaat me nooit lukken om af te vallen, vandaag is toch al verpest en gisteren was ook geen goede dag, dus laat maar…. En in die mood at ik dan nog meer slechte dingen, want het maakte toch niets uit wat ik deed, en die dagen werd een week en soms langer, tot ik het echt niet meer kon negeren…..
Elk moment is een nieuw moment
Zie je de analogie? En hoewel ik regelmatig met de techniek nog in deze poel van zelfmedelijden terecht kom, (want laten we eerlijk zijn: over die hard- en software heb ik natuurlijk totaal geen controle, dus hoe kan ik daar tegenop?), gebeurt me dit op eetgebied nooit meer. En waarom niet? Omdat ik weet dat ik altijd de controle heb: elk eetmoment is een nieuw moment waarop ik opnieuw een keuze kan maken: een goede keuze of een minder goede keuze. En omdat ik weet dat ik elke keer weer opnieuw een goede keuze kan maken, maak ik me niet meer zo druk als ik een keer geen zin heb om te koken en een pizza naar binnen werk. Dan denk ik niet: ojee, nu heb ik alles verpest, is alles wat ik hiervoor gedaan heb voor niets geweest en dan kan ik net zo goed nu door eten. En doordat ik dat niet doe, eet ik dan niet in een slechte bui nog meer om mijn gevoel van teleurstelling over mezelf te bedekken. En daardoor kom ik dan dus ook niet aan en hoef ik vervolgens niet (weer) op dieet….
Dieet-modus
Wanneer je in wat ik noem de “dieetmodus” zit, is er alleen maar “goed en fout eten”, “wilskracht en zwakheid”, “sterk zijn en falen” of te wel zwart-wit denken, waar ik eerder al een blog over schreef. Deze “dieetmodus” zorgt voor het heen en weer schieten tussen “heel goed bezig zijn” en “alles verpest hebben door 1 minder gezonde keuze”.
Balans-modus
Waar je naar toe wil is de “balansmodus”, waarin je ervan uit gaat dat je voortdurend de balans op zoekt. Binnen de “balansmodus” is er geen fout en goed eten, is er ook geen succes en falen. Binnen deze modus kun je alles eten dat je wilt, maar je houdt de balans in de gaten. Dus: geen zin om te koken omdat het vakantie is en dus een lekkere pizza? Prima, dan neem je morgen iets lichters. Geen enkel probleem: geniet oprecht van de pizza, desnoods met een glas wijn als je daar zin in hebt en dan doe je morgen even wat minder. Jaren geleden introduceerde het Voedingscentrum geloof ik al de Balansdag. Wanneer je gaat voor balans, zijn er niet de zwart-wit uitschieters die je ervaart bij de “dieetmodus” en loop je dus ook minder kans op overeten, want je geniet gewoon tot je genoeg hebt. Bij de dieetmodus eet je die pizza omdat je nu even “schijt aan het dieet” hebt en er dus het maximale uit gaat halen, lees: meer eten dan je normaal zou doen uit een soort baldadigheid. En daar baal je dan later weer van, je bent teleurgesteld etc. en daar ga je weer…
Langzamer, maar blijvend
Door minder streng te zijn en uit het zwart-wit denken te blijven, zal het veel makkelijker zijn om in balans te blijven en dus op gewicht te blijven. En zelfs al je gewicht wil verliezen, zal deze methode je uiteindelijk je doel laten bereiken, het duurt langer, maar het is blijvend, juist doordat je die balans zoekt.
En als je dat moeilijk vindt, wat ik heel goed snap, want die “dieetmodus” is ontzettend hardnekkig, laat mij je helpen, want het kan echt en het zal je leven veranderen.
Masterclass
Maar, nog even terug naar het begin. Ik begon dit verhaal vanuit een frustratie met techniek. Want ik wilde graag een mooie landingspagina maken op mijn website voor een online masterclass die ik ga geven op woensdag 9 september a.s. om 20.00. De masterclass heet: De 3 geheimen van een gezond gewicht zonder dieet.
Want die masterclass die wordt heel interessant en ik wilde jullie als lezers de mogelijkheid bieden om je daarvoor in te schrijven en daar ging het dus mis…. Deze keer koos ik niet voor de poel van zelfmedelijden, maar gebruikte ik mijn ervaring om dit verhaal te schrijven. Daarna probeerde ik de landingspagina nogmaals te maken en nu lukte het wel, dus bij deze:
Schrijf je hier in voor mijn online masterclass “De 3 geheimen van een gezond gewicht zonder dieet” op woensdag 9 september 20.00.
Tot slot:
Als hart onder de riem, vergeet niet: je kunt elk moment opnieuw beginnen!
Wil jij het ook anders, wil jij ook die afschuwelijke strijd met eten doorbreken? Vraag ook zo’n kennismakingsgesprek aan, om te kijken of het ook wat voor jou kan zijn. Het is geheel gratis en vrijblijvend, dus vind je het niks, dan doe je het niet, even goede vrienden.
