“Er speelt zoveel momenteel, dat ik dit gewoon niet erbij kan hebben. Ik heb de rust en de tijd niet nu. Ik wil het graag oppakken als ik dat wel heb”
Dit hoor ik met enige regelmaat van vrouwen die bij mij in een traject zitten. Ze merken dat hun verstoorde relatie met eten en hun lichaam veel verder gaat dan “gewoon niet kunnen stoppen met snoepen en snaaien”.
Hoe kom ik eruit….
Ze ontdekken dat achter hun eetgedrag patronen en overtuigingen zitten die op veel meer vlakken in hun leven verweven zijn.
En daar schrikken ze van, want dat hadden ze zich niet echt gerealiseerd. En dat is heftig, want het is veel groter dan ze dachten, veel fundamenteler. En dat is eng, daar blijf je liever van weg, want: help, waar gaat dit naar toe en nog belangrijker: hoe kom ik daaruit?
En het antwoord daarop is even simpel als gecompliceerd: door te gaan leren stilstaan bij wat jij nodig hebt en in die behoefte te voorzien.
Waarom is het zo lastig?
En waarom is dit zo gecompliceerd? Allereerst omdat het best lastig is om te ontdekken wat jouw behoeftes zijn als je daar nooit eerder echt bij stil hebt gestaan. Daarover zal ik jullie een andere keer schrijven, maar vandaag wil ik stilstaan bij een andere reden waarom het lastig is om in je eigen behoeften te voorzien.
Je kan namelijk het gevoel hebben dat je egoïstisch bent als je kiest voor wat jij nodig hebt. Vaak is dit een overtuiging die je van huis uit hebt meegekregen. Enerzijds omdat dat een waarde was die door je ouders erg werd gewaardeerd en die zij zelf ook naleefden. Anderzijds kan je dit ook hebben meegekregen doordat er thuis geen aandacht werd geschonken aan wat JIJ nodig had.
Je hebt het simpelweg niet geleerd
En dit laatste hoeft helemaal geen onwil of harteloosheid te zijn, maar kan ook voortkomen uit onwetendheid en de eigen opvoeding.
Ouders hebben meestal de beste intenties met hun kind en zullen hun kind proberen te helpen. Velen van ons hebben vanuit die optiek dingen te horen gekregen als: “huilen helpt niet”, “probeer er maar niet te veel aan te denken”, “hier heb je wat lekkers, dan ben je het snel weer vergeten”, “kom op, er zijn veel ergere dingen”, of iets in deze richting. En hoewel dus meestal goed bedoeld, is de onderliggende, onbedoelde, boodschap: jouw gevoelens zijn niet zo belangrijk. En wat jij nodig had op dat moment, daar werd niet naar gevraagd.
Wanneer je dit als kind leert, zal je dat onbewust later in je leven blijven toepassen. Je weet immers niet beter, staat niet stil bij wat jij voelt en wat jij nodig hebt. En begrijp me niet verkeerd: dat levert ook een heleboel op hè, want hierdoor leer je doorzetten, jezelf herpakken en krijg je heel veel gedaan.
Behoeftes verdwijnen niet als je ze negeert….
Maar het heeft een prijs: dat wat jij nodig hebt, raakt steeds verder ondergesneeuwd, waardoor je er zelf ook geen zicht meer op hebt….
Helaas is het niet zo dat al die gevoelens en behoeftes verdwijnen door er geen aandacht aan te besteden, was het maar zo simpel. Deze gevoelens en behoeften blijven en proberen toch aandacht te krijgen. En dat geeft onrust, het “niet lekker in je vel zitten gevoel” en ook dat probeer je vervolgens weg te duwen, te laten verdwijnen….
Verdoven en afleiden werken maar heel kort
En sommige mensen doen dat met alcohol, maar veel vrouwen doen dat met eten….
Want iets lekkers in je mond, laat je even de onrust vergeten. Vergelijk het met dat je vroeger op je knie viel en je moeder je een pleister gaf en een “snoepje tegen de pijn”, zodat je het snel weer was vergeten….
Probleem is alleen dat dat snoepje niet helpt, ja even, als het in je mond zit, maar zodra het op is, komt die “pijn” weer terug. En daarom blijf je dus snoepen en snaaien, want dat eten lost het eigenlijke probleem niet op. En dan snap je dus ook dat “voortaan niet meer snoepen en snaaien omdat je wil afvallen” een vrijwel onmogelijke opgave is, want wat moet je dan met die onrust en die vervelende gevoelens?
Je wil er van weg, want het is eng
En dit besef komt vaak behoorlijk hard binnen: help, hoe los ik dat op? Er ontstaat een soort paniek. En wij mensen reageren op paniek op 3 manieren, de bekende “fight, flight or freeze”. En de “flight” vertaalt zich hier in: ik wil er van weg.
En in combinatie met het gevoel: het is egoïstisch om zoveel tijd aan mezelf te besteden, lijkt de beste uitweg dan om het traject on hold te zetten. Want het is te veel, te overweldigend en er zijn zoveel andere dingen die moeten gebeuren, ik schuif mijn eigen behoeftes wel aan de kant. Want eigenlijk vind ik het ook heel eng om daar bij stil te staan…..
En dat is hartstikke begrijpelijk want dat heb je waarschijnlijk het grootste deel van je leven gedaan, je weet niet beter. Maar diep van binnen wil je het zo graag anders.
Doorbreek je het patroon?
Je staat op een kruispunt: doe je wat je altijd deed, weg van je eigen behoeftes en je richten op anderen en hun behoeftes? En blijf je daarmee waar je bent en blijf je dus in diezelfde cirkel ronddraaien, waarin je dus ook zult blijven snoepen en snaaien om het ongemak uit de weg te gaan?
Of luister je naar die stem diep van binnen die het zo graag anders wil? En ga je voorbij de angst, naar het verlangen?
Die keuze is aan jou.
Het hoeft niet alleen
En hoewel ik die keuze niet voor jou kan maken en jouw ongemak niet op kan lossen, kan ik je wel bij de hand nemen, je steunen, zodat je het niet alleen hoeft aan te gaan. Je tools aanreiken die je helpen om stappen te zetten, zodat je uiteindelijk die behoeftes wel serieus gaat nemen en jezelf gaat geven wat je nodig hebt. Zodat je niet meer hoeft te snoepen en snaaien om jezelf beter te voelen. Hoe fijn zou dat zijn? Want je verdient veel meer dan dat!
Wil jij graag die verandering en wil je dat ik je daar bij help, maak dan een afspraak voor een gratis sessie via deze link , dan laat ik je zien wat ik voor je kan betekenen.
