Dit blog schrijf ik vanaf mijn vakantieadres, waar ik gisteren ben gearriveerd. De aanloop er naartoe was behoorlijk stressvol, doordat ook nog 2 van mijn puberzonen Corona kregen in de afgelopen weken.
Normaal schrijf ik mijn blogs altijd op vrijdag en dat was ook nu het plan, immers dan was dat maar gedaan voor de vakantie.
Maar de afgelopen weken waren druk en het afgelopen jaar was om allerlei redenen heel pittig, zoals voor veel mensen denk ik. En misschien herkennen jullie dat, naarmate de vakantie dichterbij komt, lijkt de vermoeidheid meer en meer toe te slaan.
De vermoeidheid sloeg toe…
Afgelopen week had mijn jongste ook schoolvakantie, waardoor nu alle kinderen officieel vakantie hadden. Zelf had ik daarom afgelopen week ook al wat extra vrije dagen ingeroosterd. En uiteindelijk werden al mijn afspraken voor vrijdag geannuleerd, wegens ziekte en onvoorziene omstandigheden. En toen sloeg halverwege de week de vermoeidheid ineens keihard toe. Want omdat ik geen afspraken meer had, sliep ik ook uit en deed niet meer zo veel, het weer werd weer wat beter en ineens was ik niet meer vooruit te branden….
Zolang ik maar in de “doorgaan”-modus blijf staan, ben ik me wel bewust van het feit dat ik bijvoorbeeld moe ben of gespannen, maar ik sta mezelf niet echt toe om daarin mee te gaan: er moet immers nog zoveel en het werk gaat door.
En eigenlijk ga ik steeds een stapje verder over mijn grenzen.
De “doorgaan”-modus
Natuurlijk probeer ik op tijd naar bed te gaan, lekker te wandelen, lekker lui de krant te lezen op zondag. Maar een deel van mijn brein blijft in die “doorgaan”-modus staan: to do-lijstjes fluisteren op de achtergrond naar me wat ik allemaal nog moet doen, mailtjes die binnenkomen die beantwoord moeten worden, dagen vol afspraken die ik moet voorbereiden.
En waaraan merk ik dat het te veel wordt, dat ik rust nodig heb? Simpel: ik heb steeds vaker zin in een wijntje (om even te ontspannen), merk dat ik vaker ’s avonds toch zin heb in chocola of iets anders (want dat heb ik toch verdiend), dat ik mezelf meer “gun”.
En inmiddels schiet ik daar niet meer van in de stress in de zin dat ik denk dat ik weer ten prooi val aan oud eetgedrag en dat ik weer aan zal komen. Nee, daar ben ik geen seconde mee bezig, want ik weet dat dat niet het probleem is.
Ik luister niet naar wat mijn lichaam nodig heeft….
Het echte probleem is dat ik niet luister naar wat ik nodig heb. Dat ik de gevoelens van vermoeidheid, spanning, overvraging niet serieus neem. Ik druk ze weg en probeer ze af te kopen met een wijntje of een stuk chocola, “want ik moet nog even door tot de vakantie”.
En zo werkt ons lijf natuurlijk niet: op is op, of het nou vakantie is of niet. En ook ik heb daarin nog echt een aantal slagen te maken. Ook ik stap soms nog in de valkuil dat ik denk dat ik er mee weg kom om het weg te duwen. Oude patronen verdwijnen nooit helemaal en hebben de onhebbelijke neiging om weer op te poppen als de druk erg toeneemt.
Maar in plaats van mijn eetgedrag aan te pakken, dus mezelf te straffen door te zeggen: “nee, geen wijn, geen chocola, want je moet straks in bikini”, probeer ik het echte probleem aan te pakken, door weer beter voor mezelf te gaan zorgen, door wat mijn lichaam zegt, serieus te nemen.
Je wordt niet gelukkiger als je slank bent
Want wat ik veel mensen zie doen, is dat eetgedrag flink aanpakken, streng zijn voor zichzelf en dan teleurgesteld zijn dat ze het niet kunnen volhouden. Maar dat is niet gek toch? Dat eten en of drinken is juist een signaal dat het niet goed gaat, dat je je behoeften niet serieus neemt. Daar nog eens een strikt regime bovenop gooien, is vragen om problemen.
Want echt: je wordt niet gelukkiger wanneer je slanker bent. Dat hopen veel vrouwen en dat denken ze ook, want in eerste instantie lijkt het zo: je kleren passen weer, je krijgt complimentjes, het voelt heel goed. Maar na de eerste euforie daarover, blijkt dat er niet echt iets is veranderd in hoe je met jezelf om gaat, dus na een tijdje komt de klad erin, “je houdt het niet meer vol” en je bent weer terug bij af.
De echte oplossing
Echt goed voor jezelf zorgen, gaat niet over “volhouden”, maar over je echt fijn willen voelen, je behoeften echt serieus nemen. En ik weet uit eigen ervaring dat dat ook niet altijd makkelijk is, zeker niet als de druk om wat voor reden dan ook toeneemt.
Maar de eerste stap is beseffen dat je eetgedrag een uiting, een gevolg is, van een veel serieuzer probleem. En dat alleen je eetgedrag proberen te veranderen, dus ook niet de oplossing is. De echte oplossing is om beter naar jezelf te gaan luisteren, naar wat je echt nodig hebt. Want jij weet, net als ik, dondersgoed dat dat niet chocola of wijn is.
En als je daar hulp bij wil, begeleid ik je daar heel graag bij. Over 2 weken sta ik weer volledig tot je beschikking, maar nu ga ik zelf ook even heel goed voor mezelf zorgen en lekker in de zon liggen 😎.
PS: Dit is helaas niet het strand waar ik op lig, maar een mens mag dromen toch 😊?
