Wanneer het gaat over eten, lijkt het soms wel of er iets geks gebeurt in onze hersenen. Alsof we anders gaan denken en de dingen die normaal logisch en verstandig zijn, ineens niet meer gelden.
Shop ’till you drop?
Laatst vroeg ik een cliënte of ze wel eens in een winkelstraat kwam. Ze keek me wat meewarig aan en zei: “Ja, vrijwel dagelijks als ik mijn boodschappen doe, hoezo?” Vervolgens vroeg ik haar of ze dan vaak ook kleding, schoenen of andere dingen ziet die ze mooi vindt. Ook daar antwoordde ze bevestigend op. Toen ik haar tenslotte vroeg of ze dan ook dagelijks allerlei spullen kocht, reageerde ze wat verontwaardigd: “Nee, natuurlijk niet, je gaat toch niet elke dag kleren, schoenen of spullen kopen?” Toen ik haar vroeg waarom niet, zei ze: “Nou, om te beginnen heb ik die spullen natuurlijk helemaal niet nodig, maar het zou ook nogal in de papieren lopen en dat lijkt me niet verstandig, want dan ben ik binnen no-time blut. Bovendien als ik dat elke dag zou doen, is het toch ook niet meer bijzonder en geniet ik er toch ook niet meer van?”
Een beetje je verstand gebruiken
Ik zei: “Je hebt helemaal gelijk! En kost dat dan moeite om die winkels voorbij te lopen en niets te kopen?” Ze schudde haar hoofd en zei: “Nee, totaal niet, want ik zie het, denk: dat is leuk, maar meteen denk ik ook: ik heb het niet nodig. En dan loop ik door en ben het weer vergeten. Ja, dat is toch ook gewoon een kwestie van een beetje je verstand gebruiken en niet op elke impuls reageren?”
Vanzelfsprekend
Ik kon haar wel zoenen en dat zei ik ook. Ze zei dat ze niet zo goed snapte waarom ik dat vroeg en waarom ik zo blij was met haar antwoord. Dat begreep ik wel, want soms zijn dingen zo vanzelfsprekend dat we er niet eens over nadenken. Dus ik zei: “Heel goed, dat dit voor jou zo vanzelfsprekend is, maar leg me eens uit waarom het anders is met eten?”
Wat is het verschil tussen schoenen en eten?
Het bleef even stil en toen zei ze wat verdwaasd: “Ik denk dat ik niet goed begrijp wat je bedoelt…..” De toon suggereerde dat ze wel een beetje voelde aankomen waar dit naar toe ging, maar ik lichtte toe: “Wat is het verschil tussen dat paar schoenen dat je best zou willen, maar prima kan weerstaan aan de ene kant en die reep chocolade die je best zou willen, maar die je niet kan weerstaan? Waarom werkt ‘dat beetje je verstand gebruiken’ dan ineens niet meer?”
Eigenlijk is er geen verschil….
Weer bleef het stil, nu iets langer…. “Ja, dat is wel een goede vraag” zei ze, “zo heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken. Ik ben als het gaat om eten, altijd bezig met dat ik het niet mag willen, dat ik iets wil vinden waardoor ik gewoongeen zin meer heb ik al die troep, maar dat lukt dus niet.”
En dit is precies waar het om gaat: iets lekkers willen is feitelijk niet zo anders dan een paar leuke schoenen willen: bij beide gaat het om een spontaan verlangen dat wordt getriggerd, door de etalage van de schoenenwinkel of door het chocolade-schap van de supermarkt. En waar je bij het paar schoenen kan zien dat het gaat om iets wat leuk is, maar wat niet echt een behoefte is en waar je prima zonder kan, lukt dat blijkbaar bij die chocolade.
Van “wel willen, maar niet mogen”
Wanneer het gaat om eten, zie ik dat de meeste mensen die willen afvallen, behalve minder te eten, zoeken naar een manier om geen zin te hebben in lekkers, want dan is het makkelijker om te laten staan. Maar dat werkt natuurlijk niet en hoe meer je geen zin MAG hebben, hoe meer zin je erin krijgt (vergelijk de bekende opdracht: je mag niet aan een roze olifant denken! Waar denk je alleen nog maar aan: precies!) Je zegt toch tegen jezelf in de winkelstraat ook niet: ik mag dat paar schoenen niet leuk vinden en best willen hebben. Als je dat namelijk zou doen, zou je het uiteindelijk juist WEL kopen! Nee, je mag het van jezelf best leuk vinden, alleen besluit je om ze niet te kopen, omdat je “gewoon je verstand gebruikt”.
Naar “wel willen, maar niet hoeven”
Als je dat nou ook eens zou proberen met eten: je mag best zin hebben in die chocolade, alleen kies je ervoor om het niet (altijd) te nemen, omdat je “gewoon je verstand gebruikt”.Door jezelf toe te staan het wel te willen, haal je al veel druk van de ketel. Cliënten vragen mij vaak hoe het mij lukt om al dat lekkers te weerstaan, ze denken vaak dat ik het dan waarschijnlijk niet zo lekker en onweerstaanbaar vind als zij, dat ik dus geluk heb.
Maar niets is minder waar! Ik houd ongelofelijk van chocola en bitterballen en heerlijke appeltaart en zuurdesembrood met kaas en heerlijke pasta. Er is weinig dat ik niet lekker vind, alleen ik pas de “gewoon je verstand gebruiken” techniek toe: ik mag het lekker vinden en het ook nog graag willen hebben, ik doe het alleen meestal niet, omdat mijn lijf mij ook veel waard is en het net zoals met spullen een stuk specialer, en in dit geval lekkerder, is als je het af en toe doet en dan ook met echt lekkere dingen.
Dat geeft ruimte
Voor deze cliënte was dit een eye-opener en het feit dat ze al dat lekkers best mocht willen, gaf al heel veel ruimte. We spraken af dat ze in ieder geval tot de volgende afspraak zou gaan experimenteren met “iets mogen willen, maar toch gewoon je verstand gebruiken”.
Ik ben heel benieuwd hoe deze zienswijze haar gaat bevallen, maar ik heb er alle vertrouwen in. Blijvend gewicht verliezen lukt niet door van alles niet te mogen, daar word je doodongelukkig van. Blijvend gewicht verliezen lukt door een andere mindset: anders naar eten en je lichaam kijken.
Hoe werkt het voor jou?
Zou jij willen weten of dit ook voor jou kan werken? Waarom boek je niet geheel vrijblijvend en kosteloos een sessie met mij in, waarin ik je meteen al een aantal waardevolle inzichten kan geven, die de basis vormen voor die andere mindset.
